દલિત બારમાસી

 

 

કારતકે દિ હૂંફાળો, રાત ટાઢી,

ખાટલીમાં સૂતા  ગાભા બે ચાર ઓઢી.

 

માગશરે  દિ ટાઢો , ને  રાત થરથરતી,

સૂતા ખાટલીની ઝોળીમાં ટૂંટિયું વાળી.

 

પોષે પાણત કરતાં કાંપે હાથપગ ,

ઠૂંઠવાતા બેઠા તાપણે ઊભડક પગ.

 

મા માસમાં લોહી જાય થીજી, હાડ કડકડે

ટોવા વૈયા રોઝડા  રાતવાસો વગડે.

 

ફાગણે ખીલ્યો તડકો , પડ્યા નવરા

ઉપડ્યા ચોકડીયું તળાવની ખોદવા.

 

ચૈતરે તડકો તીખો , પરસેવાનો નહિ પાર ,

નરેગાનાં કામ ચાલે દિ આખો તડામાર.

 

વૈશાખે ધખે ધરા, ય્રસે જીવ મૂંઝાય,

ભીખ માગતા પાણીની હડે હડે સવ થાય.

 

જેઠે વરસે આગ,   ક્યાંય ન મળે છાશ,

કામ થયાં બધાં પૂરાં,હવે કશી ના આશ.

 

અષાઢે ઉમટયાં વાદળ કોરાં કટ ,

ટીમ્પું એકે પડ્યું ના, ખાશું શું રે ફટ.

 

શ્રાવણ વરસ્યો ધોધમાર ચૂવા અપાર ,

ક્યાં બેસવું, ક્યા ઊંઘવું, ઝિમેલો ચોકોર.

 

ભાદરવે તડકો તીખો મરચાં જેવો

લણ્યા ડૂંડા, બાળ્યાં ચામ,મળ્યાં ઢૂંઢાં જુઓ.

 

આસો માસ ઘર ઘર દિવાળી , ફૂટે ફટાકડા ,

અમારે તો પરબલાં આપજો ..બા..!

 

 

(કવિતાસંગ્રહ ‘નિષાદ’ ૨૦૧૨માંથી)