ગામ છોડી જતાં

પરોઢિયે હળ લઈને ખેતરે જતા

ત્યારે રોજ રસ્તામાં આવતી આ નદી-

હવે ક્યાંય સામી મળશે નહીં.

છપ્પનિયાય પહેલાં

પાદરના વાળની જેમ ઊગ્યા હતા

ફેલાયા હતા આ ગામમાં,

વાયરો તો અમને ઉખાડી શક્યો ન હતો.

પણ એ લોકો પાસે તો ચકચકિત પોલાદી કુહાડા હતા.

સૂરજ  ઢળતાં સુધીમાં તો એમણે

ધરતીથી જોડાયેલા અમારા પગ ધડાધડ કાપી નાખ્યા.

નદીકાંઠાનાં ત્રિખૂણીયાં ખેતર

પૂળા-સાંઠીનાં ઝૂંપડાં

મેળાનાં લીલાંપીળાં લૂગડાં

કાંસાની બે-એક તાંસળીઓ

બધું જ પડાવી લીધું- સળગાવી દીધું એ લૂંટારાઓએ.

નદીનું કોપરા જેવું જળ ખોબો ભરી પીતા હતા

વરૂઓએ કહ્યું:

‘અમારું જળ અપવિત્ર થાય છે, ટીપુંય પીશો નહીં.’

એમને  કાચા લોહીમાંસ સિવાય બીજું ભાવે છે શું?

તોયે

અમને ઘાસનું તણખલું ચરવા ન દીધું એ વરુઓએ.

એક ડગલું માંડી શકાતું નથી-

નદી રોકે છે

ગામનો સીમાડો રોકે છે.

પણ દૂર ઝૂંપડાંની આગના પ્રકાશમાં

કેટલાં વરુઓ ઘૂરકે છે  !